در میانه‌ی رویداد، لحظه‌ای ساخته شد که نفس‌ها در سینه حبس شد: ��������آهنگ حماسی «ای ایران، ای مرز پرگهر» طنین‌انداز شد و پرچم مقدس ایران، به دستان بانوان کنشگر و غرورآفرین شهرمان، به اهتزاز درآمد. تصویری به یادماندنی از میهندوستی عمیق و غیرت زن ایرانی، که ایمان و عشق به خاک را یکجا در نگاه‌هایشان داشتند.

��������اینجا، پرچم تنها یک پارچه نبود؛ نماد ایستادگی، نماد امید، و نماد دستانی بود که می‌سازند و پاس می‌دارند.